I w Betlejem przychodzi na świat nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus! Nie ma dla Niego miejsca w gospodzie; rodzi się w stajni. A Matka Jego owija Go w pieluszki i kładzie w żłobie (Łk 2,7).
„Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybędzie (Mt 24, 42) - te słowa przypominają mi ostateczne wezwanie, które nastąpi wówczas, kiedy Pan zechce. Pragnę za nim podążyć i pragnę, aby wszystko, co składa się na moje ziemskie życie, przygotowało mnie do tej chwili. Nie wiem, kiedy ona nastąpi, ale tak jak wszystko, również i tę chwilę oddają w ręce Matki mojego Mistrza: Totus Tuus (Cały Twój). W tych samych rękach matczynych zostawiam wszystko i Wszystkich, z którymi związało mnie moje życie i moje powołanie. W tych Rękach zostawiam nade wszystko Kościół, a także mój Naród i całą ludzkość”. – św. Jan Paweł II w testamencie.
Zadziwiająca prostota otacza również Narodzenie: Pan przychodzi bez rozgłosu, nikomu nieznany. Na ziemi tylko Maryja i Józef uczestniczą w tej boskiej przygodzie. A potem pasterze, których powiadamiają aniołowie. Później zaś owi Mędrcy ze Wschodu. W ten sposób dokonuje się transcendentalne wydarzenie, przez które niebo łączy się z ziemią, a Bóg z człowiekiem.
Zdumiewaj się wielkodusznością Boga: stał się Człowiekiem, aby nas odkupić, abyśmy mogli, ty i ja – choć przyznaj, nic nie jesteśmy warci! – zwracać się do Niego z ufnością (Kuźnia, 30 św. Josemari Escriva). Kościół jest Ciałem Chrystusa. Przez Ducha Świętego i Jego działanie w sakramentach, przede wszystkim w Eucharystii, Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, tworzy wspólnotę wierzących jako swoje Ciało (805 KKK)
Najpiękniejszy i wyjątkowy i podmiotowy obraz Maryi – Matki Zbawiciela – kobiety mamy tylko w katolicyzmie. Tej w której łonie zostało poczęte dziecię z Ducha Świętego, która porodziła Syna Bożego. Narodziło się z Niej święte ciało obdarzone duszą rozumną, z którym Słowo zjednoczone hipostatycznie narodziło się, jak się mówi, według ciała (Sobór Efeski). Kobiety do której w modlitwie bardzo często zwracamy się np. o pomoc, wstawiennictwo, z którą razem się modlimy, przeżywamy życie Jezusa tu na ziemi. Liczne Święta Maryi – Królowej Polski, Królowo Rodzin, Orędowniczko nasza, Matko Kościoła, Matko Miłosierdzia, Bramo niebieska, Wspomożenie wiernych itd.
św. Jan Paweł II: „Idźcie ku Maryi. Idźcie z Maryją. Niech w waszych sercach rozbrzmiewa echo Jej fiat (Loreto, 19 VI 1993). Ci, którzy z pokolenia na pokolenie, w różnych narodach i ludach ziemi, przyjmują z wiarą tajemnicę Chrystusa, Słowa Wcielonego i Odkupiciela świata, nie tylko garną się z czcią i ufnością do Maryi jako Jego Matki, ale zarazem szukają w Jej wierze oparcia dla swojej wiary" (encyklika Redemtoris Mater, 27)”.
Magnificat: „Wielbi dusza moja Panai raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją”.
„Istotnie, Maryja Dziewica... jest uznawana i czczona jako prawdziwa Matka Boga i Odkupiciela... co więcej, jest «również Matką członków (Chrystusa)... ponieważ swoją miłością współdziałała w tym, by w Kościele rodzili się wierni, którzy są członkami owej Głowy" św. Augustyn.
Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój. Jezus następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja” (J 19,27). Słowa Jezusa dają początek maryjnemu kultowi Kościoła. Jezus za pośrednictwem Jana oznajmia Kościołowi, że chce, by każdy z Jego uczniów darzył Maryję szczerym synowskim uczuciem, jako Matkę otrzymaną od Niego. Słowa wypowiedziane przez Jezusa w chwili konania ukazują znaczenie kultu maryjnego, który istnieje w Kościele od początku.
W dokumentach końcowych Soboru Powszechnego z 787 roku, z Nicei, zawarto ważne dla nas i aktualne również dzisiaj sformułowania: „według nauczania Ojców i powszechnej Tradycji Kościoła wierni mogą czcić razem z krzyżem także wizerunki Matki Bożej, Aniołów i Świętych, w kościołach, w domach i przy drogach”.
Tak więc zobaczmy jaki obraz Maryi otrzymujemy w innych religiach.
Według teologii Cerkwi Prawosławnej Maria Panna jest Theotokos‑Bogurodzicą Matką Boga. Tą która prawdziwie zrodziła w ciele Boski Logos, Syna Bożego. Atanazy Wielki, Grzegorz Teolog, Jan Złotousty, Bazyli Wielki, Efrem Syryjczyk nakazywali wielbić Matkę Bożą jako Bogarodzicę. Zgodnie z nauką prawosławną Maria Panna jest zawsze Dziewicą - przed zrodzeniem, w zrodzeniu i po narodzeniu Chrystusa. Prawosławie podkreśla wielkość Matki Bożej i Jej wyższość nie tylko nad wszystkimi świętymi, ale także nad najwyższymi Aniołami w niebie. Zgodnie z tym dogmatem Maria Panna jest najdostojniejsza pośród Cherubinów i najsławniejsza bez porównania pośród Serafinów. Pierwszą po Bogu i przed Bogiem naszą Orędowniczkę i Wspomożycielkę.
O wstawiennictwie Matki Bożej świadczy cały szereg świąt związanych z Jej imieniem, a ustanowionych w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Są to święta: Narodzenia Matki Bożej, Ofiarowania Najświętszej Marii Panny, Zwiastowania, Zaśnięcia Przenajświętszej Bogarodzicy i inne. Podczas tych świąt są czytane proroctwa o Marii Pannie, śpiewane pieśni na Jej cześć, kanony, wygłaszane pouczenia, homilie oraz odmawiane modlitwy, w których wierni zwracają się do Matki Bożej z prośbą o wstawiennictwo przed Bogiem.
Zgodnie z Tradycją Cerkwi po zaśnięciu Bogurodzicy, Chrystus przyszedł w chwale otoczony aniołami, świętymi i przyjął Jej dusze. Było to niejako zapowiedzią Jego Drugiego Przyjścia na Świat - paruzji. Tego przyjścia Chrystusa w Chwale, nie należy jednak utożsamiać z Sądem Ostatecznym dla osoby Bogurodzicy. Ona bowiem już za swego życia przeszła od śmierci do żywota. Prawosławie w swym kulcie liturgicznym zwraca się do Matki Bożej jako „nieskazitelnej”, „przenajświętszej”, „całkowicie bez skazy”, „radości wszelkiego stworzenia”, „kwiatu rodu ludzkiego i bramy niebios”.
Kościoły protestanckie opierając się na zasadzie soli Deo gloria oddają cześć wyłącznie Trójjedynemu Bogu. Osoba Marii darzona jest jednak przez protestantów szczególnym szacunkiem jako Matka Chrystusa. Jej osoba stawiana jest za przykład do naśladowania dla każdego chrześcijanina w byciu posłusznym Bogu.
Maria w islamie bok Fatimy, córki Mahometa, Asiji, żony faraona oraz Chadidży, pierwszej żony Mahometa, jest jedną z najbardziej szanowanych kobiet. Ucieleśnieniem ideału kobiety muzułmańskiej - posłuszna Bogu, oddana i gotowa Mu wszystko poświęcić, prowadząca pobożne i sprawiedliwe życie, nie pozbawione milczenia, modlitwy i postu. Wzór posłuszeństwa Bogu. „Islamscy protestanci” – wahabici i wszystkie odmiany odrzucające drogą sunnitów i szyitów – takimi fundamentalistami „protestanckimi” Islamu są Wahabici, którzy nawet nie dopuszczają dawania kwiatów Matce.
„I oto powiedział Bóg: O Jezusie, synu Marii! Czy ty powiedziałeś ludziom: Bierzcie mnie i moją matkę za dwa bóstwa, poza Bogiem?" (Koran, 5:116)
Islam odrzuca zarówno wiarę w trójcę (Koran, 4:171; 5:73), jak i oddawanie czci Marii, Jezusowi, czy komukolwiek innemu niż Allahowi (szirk) (Koran, 5:116) i nigdzie nie utożsamia obecnych trzech składników Chrześcijańskiej trójcy.
Słowo trójca (tathliith) nie pojawia się, ani w Koranie, ani w Sunnie. Słowo to pojawia się w znaczeniu: powtarzać czynność trzy razy; uczeni używają go, kiedy poruszają problem abulacji, ghusl, mycia zmarłego, kiedy prosi się o wejście do domu itd.
W Koranie jest napisane: „O ludu Księgi! Nie przekraczaj granic w twojej religii i nie mów o Bogu niczego innego, jak tylko prawdę! Mesjasz, Jezus syn Marii, jest tylko posłańcem Boga; i Jego Słowem, które złożył Marii; i Duchem, pochodzącym od Niego. Wierzcie więc w Boga i Jego posłańców i nie mówcie: "Trzy!" (ła laa taquuluu thalaathatun) Zaprzestańcie!" (Koran, 4:171)
Tak więc, aby uprzedmiotawiać człowieka czy skolektywizować kobiety np. w celu zaproponowania im ciężkiej pracy za niską płace czy pracy niegodziwej np. jako kurtyzany – trzeba było zdjąć obraz Matki Bożej z ołtarza. Wszak Marcin Luter uważał, że „Dzieło i słowo Boże mówią nam jasno, że kobiety winny służyć małżeństwu lub prostytucji”.
Wobec wydarzeń z ostatniego tygodnia i tego uwłaczającego inteligencji ludzkiej przekazu i narracji organów państwa Niemiec i mediów „wolnych” działających w tym kraju oraz systemu wartości, jaki mają zapisany w swojej tożsamości, w tym w wyznawanej religii.
Należy wobec tego postawić pytanie, czy ten Williama Ockhama (nominalizm) na którego nałożono miłującego „wolność” Johna Locka i w aspekcie gospodarczym wypełniono równie miłującym „wolny rynek na świecie” Adamem Smithem, a w aspekcie społecznym wypełniono doktryną apredestynacji (ciężko pracuj, a będziesz zbawiony) – będzie bronił w świecie tego personalizmu? (indywidualizm)
Czy będzie bronił republikanizm amerykański? (indywidualizm)
Czy będzie bronił Kant, którego wypełniono Lutrem, a chwilowo zdjęto z niego system rządów totalitarnych? (kolektywizm) Mnóstwo pytań do odpowiedzi, w związku z wydarzeniami tygodnia.
Jeżeli ktokolwiek miał jeszcze złudzenia, że będą bronili personalizmu, to się grubo myli. Oni marzą, zresztą podobnie jak prawosławie – zająć jego miejsce. W aspekcie społecznym, politycznym i gospodarczym, wiele nam - osobom, które z mlekiem matki ssą personalizm - zdrowych owoców, nie są w stanie zaproponować.
Tak więc, patrząc na grotę betlejemską, dziękujmy Maryi – że porodziła Syna Bożego, że przyjęła nas za swoje dzieci, że zechciała stać się Naszą Matką.
Błogosławionych Świąt Narodzenia Pańskiego. Zdrowia Duszy i Ciała. Niech Jezus notorycznie się w nas rodzi - życzę administracji portalu oraz czytelnikom i komentatorom tego bloga. Wesołych i Radosnych Świąt.
Artykuł jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie tylko pod warunkiem podania źródła z linkiem.
